Bobby

Excellent Bob Chicko De Olde Grise

Geboortedatum: 20.04.2009
Overleden: 14.06.2022
Geslacht: reu

Vader van Bam Bam, opa van Bubbles, overgrootvader van Bloopers

Nadat mijn allereerste hond, Golden Retriever Goldy, was overleden, heb ik bijna 2 jaar geen hond gehad. Ik kon het niet over mijn hart verkrijgen om haar ’te vervangen’. Maar dat ik een hond miste, was heel zeker. Op vakantie in Portugal schoot er vanuit het niets ineens een hondje onder mijn strandstoel en hij is mij die hele dag blijven volgen. Dat hondje heeft ervoor gezorgd dat ik me weer open kon stellen om naar een nieuw huisgenootje uit te kijken. Op 22.10.2002 werd Golden Retriever Sam geboren en 2 maanden later mocht ik hem ophalen. Ik had al snel besloten dat  ik er een Schapendoesje bij wilde wanneer Sam zo’n 7-8 jaar zou zijn omdat ik nooit meer in dat gat wilde vallen na het overlijden van mijn eerste hond. Het werd zelfs eerder: toen Sam 6 jaar was kwam Bobby erbij. Bobby was vernoemd naar Olympisch kampioen schaatsen op de 10 kilometer: Bob de Jong, een zeer goede vriend van mij.  Niet wetende dat een goed jaar later de reden waarom ik een 2e hond wilde, werkelijkheid werd. Sam kreeg acute leukemie en een week later moest ik hem laten gaan. Hij is nog geen 8 jaar geworden……..

Bobby was mijn eerste Nederlandse Schapendoes en wat een wereldhondje was dat. Braver kon niet en hij wilde dolgraag samen werken. Het maakte hem niet uit wat, bij alles was hij ontzettend enthousiast en blij. Zijn staartje stond nooit stil. We begonnen met agility en hij vond dat geweldig. Echter stond het strand ook heel hoog op zijn lijstje van favoriete bezigheden. Hij rende heerlijke in zn uppie rondjes over het zand in de hoop dat iemand achter hem aan zou komen en hij ze met zijn scherpe draaiingen van zich af kon schudden. Blijer kon je Bobby niet maken!

We hebben samen een geweldige agilitycarrière beleefd. Zijn allereerste wedstrijdje was gelijk raak. Ik vond het eigenlijk iets te snel maar heb me over laten halen om met de debutanten mee te doen. Hij werd 1e bij het Vast Parcours (met de raakvlaktoestellen), 1e bij de Jumping, 1e op het Spel  en ze hadden ook nog een overall prijs voor de beste van de dag………..ja hoor, ook die mocht met ons mee. Ik had echt veel ruimte in mijn auto maar dit werd proppen om alle gewonnen prijzen (o.a. 4 x 15 kg voer……..!!) mee te kunnen nemen. De toon was gezet, de verslaving was begonnen: dit smaakte naar meer. We hebben het samen gehaald tot in de hoogste klasse, hebben meerdere keren aan het Nederlands Kampioenschap meegedaan en de laatste wedstrijd van het seizoen was de Masters en ook daar hebben we ons 4x voor gekwalificeerd. Bobby ging steeds slechter horen maar zijn pootjes gingen nog steeds knijterhard dus zolang het goed ging en hij er nog zoveel plezier in had, gingen we door. Zijn gehoor werd steeds slechter totdat hij echt hartstikke doof was maar wij konden samen nog steeds knallen. Op zijn 11e jaar kwalificeerden wij ons gewoon nog voor het NK én voor de Masters!!! Het NK ging helaas niet door vanwege Corona maar de Masters mocht onder strikte voorwaarden plaatsvinden en wij waren erbij. Over het 1e rondje hebben we het niet maar het 2e rondje was om door een ringetje te halen. Totdat ik echt bijna op het eind een heel domme fout maakte maar voor mij voelde het als een gigantische overwinning.

Mede door de lockdowns zaten we niet meer in een vast trainings-/wedstrijdritme en ik heb het idee dat dat ermee te maken heeft dat Bobby stukje bij beetje ging inleveren want ook de tekenen van dementie waren merkbaar. Maar laten we wel wezen: op die leeftijd nog steeds zo lekker sporten samen dat is maar weinig honden gegeven. Het was dus niet vreemd maar je wilt er gewoon niet aan.

De dementie ging echt behoorlijk snel, echt contact met hem was er al bijna niet meer en vanaf april 2022 ging het steeds wat moeizamer maar Bobbemans krabbelde steeds weer op. Totdat zijn belangrijkste wapen, z’n snelle pootjes, zichtbaar moeite kregen. Hij werd instabieler, kreeg meer moeite met opstaan, sliep de hele dag en we nog maar kleine stukjes konden lopen. Je denkt als een weegschaal en begin juni wist ik dat zijn leventje niet meer Bobby-waardig was en ik aan zijn afscheid moest gaan denken. Ik wist dat het nooit meer beter zou gaan worden dus dan komt het moment om de knop definitief door te hakken. Dat deed pijn want mijn beste maatje moest ik laten gaan. Ik merkte echter ook dat ik, zonder het te realiseren, al heel lang bezig was om steeds een stukje afscheid te nemen. Het was goed zo. Hij had een geweldig leven gehad,  ik heb 13 geweldige jaren met hem gehad en ik heb ontzettend veel foto’s en video’s dus echt heel veel prachtige herinneringen om op terug te kijken. Op 14 juni 2022 heb ik hem uit liefde laten gaan en ik kan alleen maar hopen dat hij nu weer bij zijn grote makker Sam is en dat ze ‘boven’ een agilitybaan en een groot strand hebben!

♥ Lieve Bobby: dank je wel voor 13 fantastische jaren saampjes. ♥
♥ Klein van stuk maar groots om van te houden. ♥

Zo ontroerend hoe kleine Bloopers van 9 maanden afscheid nam van overgrootvader Bobby. ♥